Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΝΑΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗΣ ΕΙΣΟΔΟΥ
Στα Ευαγγέλια, αναφέρονται τρεις νεκραναστάσεις που εκτέλεσε ο Ιησούς κατά τα τρία χρόνια της δημόσιας παρουσίας Του. Αυτές οι θαυματουργικές πράξεις αποτελούν την πρώτη επίθεση κατά της εξουσίας του θανάτου και προοικονομούν την τελική νίκη του Χριστού επί του άδη με την Ανάσταση του. Η πρώτη ανάσταση αφορά τον γιο μιας χήρας στην κωμόπολη Ναΐν, κοντά στο όρος Θαβώρ, σημείο που μαρτυρεί την αληθινή και αιώνια ομορφιά του Θεού. Εδώ φανερώνεται ότι μόνο ο Θεός είναι φύσει αιώνια νέος και μοναδικά όμορφος, καθώς και όσοι ενώνονται μαζί του μέσω της Θείας Ευχαριστίας. Η μεταμόρφωσή Του στο Θαβώρ επιβεβαιώνει το φωτεινό μας μέλλον, εφόσον τηρούμε τις εντολές Του. Η δεύτερη περίπτωση αφορά την κόρη του αρχισυνάγωγου Ιαείρου, ενώ η τρίτη είναι η ανάσταση του φίλου Του, Λαζάρου. Το γεγονός ότι ο Ιησούς ξεκίνησε τα θαύματά Του σε ένα γάμο και τα ολοκλήρωσε στην οικογένεια του Λαζάρου, υπογραμμίζει τη σημασία των οικογενειακών σχέσεων στην πνευματική ζωή. Ο Άγιος Επιφάνιος, αναλύοντας τους αριθμούς, διατυπώνει με μεγάλη θεολογική ακρίβεια την αλληλουχία των συμβόλων αυτών των αναστάσεων.
Ο Ιησούς καθυστέρησε σκόπιμα δύο ημέρες πριν την έλευση Του στην κηδεία του Λαζάρου, ευρισκόμενος στην άλλη Βηθανία, για να μπορέσουν όλοι να παρακολουθήσουν το θαύμα και να πιστέψουν στη δύναμη της Ανάστασης. Ο Χριστός επαναλαμβάνει στους μαθητές Του ότι ο Λάζαρος «κοιμάται» και πηγαίνει να τον ξυπνήσει. Κατά την προϋπάντησή της από τη Μάρθα, δηλώνει: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Όποιος πιστεύει σε μένα, ακόμη κι αν πεθάνει, θα ζήσει». Διαπιστώνεται έτσι η θεμελιώδης αλήθεια ότι ο Χριστός δεν προσφέρει απλώς την ανάσταση, αλλά είναι ο Ίδιος η ανάσταση. Η Εκκλησία διδάσκει ότι υπάρχουν τρεις τύποι θανάτου: ο βιολογικός, ο πνευματικός και ο αιώνιος, καθένα από τα οποία φέρει τη δική του σημασία στη ζωή του ανθρώπου.
Καθώς πλησίαζε το Ιουδαϊκό Πάσχα, χιλιάδες Ισραηλίτες και προσηλυτισμένοι συγκεντρώνονταν στα Ιεροσόλυμα για να συμμετάσχουν στην ιερή τελετή και τους καθαρμούς που ακολουθούσαν. Η αναστάση του Λαζάρου είχε γίνει ευρέως γνωστή και αυτή η επίτευξη είχε προκαλέσει την οργή των αρχιερέων και των Φαρισαίων, οι οποίοι είχαν δώσει εντολή να συλληφθεί ο Ιησούς. Λίγες ημέρες πριν το Πάσχα, ο Ιησούς μεταβαίνει στη Βηθανία, όπου δέχεται δείπνο στο σπίτι του Λαζάρου. Στην πορεία, η Μαρία, αδελφή του Λαζάρου, πλένει τα πόδια του Κυρίου με πολύτιμο άρωμα, δείχνοντας την ταπεινότητά της και την εκτίμηση της προς Αυτόν. Η αντίδραση του Ιούδα του Ισκαριώτη, ο οποίος επικρίνει την πράξη αυτή, αποκαλύπτει τη διπροσωπία και την υποκρισία του.
Η είσοδος του Ιησού στην Ιερουσαλήμ ως μεσσίας, καθισμένος σε ένα γαϊδουράκι, πραγματοποιεί την προφητεία του Ζαχαρία. Με αυτή την ενέργεια, ο Χριστός αναγνωρίζεται ως ο προσδοκώμενος σωτήρας, αλλά οι αντιδράσεις του κόσμου είναι αντιφατικές. Όλοι φωνάζουν «Ωσαννά!» και καλωσορίζουν τον βασιλιά τους, ωστόσο σύντομα θα γυρίσουν και θα φωνάξουν «σταυρωθήτω», επηρεασμένοι από τη μαζική ψυχολογία. Όταν ο Ιησούς πλησιάζει την πόλη, κλαίει για την αμετανοησία των κατοίκων, προφητεύοντας την ερήμωση της πόλης, γεγονός που θα πραγματοποιηθεί το 70 μ.Χ. υπό τον Τίτο.
Την επομένη, ο Ιησούς επιστρέφει στο Ναό και διαπιστώνει ότι οι εμπορικές δραστηριότητες είχαν καταντήσει τον οίκο του Πατέρα Του σε οίκο εμπόρων. Με έναν πρόχειρο μαστίγιο, διώχνει τους εμπόρους και αποτυπώνει την αναγκαιότητα της πνευματικής λατρείας. Αυτή η πράξη φανερώνει τις προθέσεις Του και την επιθυμία Του να αναδείξει την αληθινή λατρεία και τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Καθ’ όλη τη διάρκεια της παρουσίας Του, ο Ιησούς αναγνωρίζει τις κινήσεις των Αρχών και την ανάγκη να διατηρηθεί η αλήθεια και η καθαρότητα της σχέσης Θεού και ανθρώπων.
Ο Χριστός γνωρίζει ότι οι ενέργειές Του θα οδηγήσουν στο μαρτύριο και τη θυσία. Ωστόσο, πιστεύει ότι με τον θάνατό Του θα εγκαινιάσει τον νέο κόσμο της Χάριτος, προετοιμάζοντας τη σωτηρία όλων. Η αντίθεση των Φαρισαίων και των θρησκευτικών αρχών υπογράμμισε τη ρήξη που επιδιώκει, καθώς καλεί τους ανθρώπους να ακολουθήσουν την αλήθεια. Σήμερα, η στάση των ανθρώπων απέναντι στον Ιησού μοιάζει να μην έχει αλλάξει. Πολλοί όπως η Μάρθα, αναγνωρίζουν τη πίστη τους, αλλά δεν επιδιώκουν τη συνάντηση με το πνευματικό τους αποκορύφωμα. Σημαντική είναι η αναγνώριση του μοναδικού ρόλου του Ιησού στην πνευματική ζωή, καλώντας μας να μετανοήσουμε και να αναζητήσουμε τη συγχώρεση, ώστε να βιώσουμε τη σωτηρία που προσφέρει η Εκκλησία.
Η αναγκαία εσωτερική προετοιμασία και η πνευματική ζωή απαιτούν την αναγνώριση των αμαρτιών μας και την προσπάθεια να ζήσουμε σύμφωνα με τις διδασκαλίες του Κυρίου. Ο Χριστός μας καλεί σε μια ενεργή συμμετοχή στη ζωή της Εκκλησίας, η οποία αποτελεί τον ασφαλή λιμένα για τις ψυχές μας και την ελπίδα για την αιώνια ζωή στην Βασιλεία του Θεού.